Sünnetullah'ın gereklerinden biri de Allah'ın insanlara elçilerini göndermesi ve o elçiler aracılığı ile insanları uyarmasıdır. Elçilere, uyarma görevlerinin haricinde insanlar arasında hüküm verme görevi de yüklenmiştir ki insanlara örnek olsunlar ve hüküm verme konumundaki insanlar da onlardan öğrendikleri gibi hükmetsinler.
Elçilerin neye göre hükmettiği konusu ise tartışma hatta çekişme ve ayrışma konusu olmuştur. Aşağıdaki ayet bu tartışmaları sonlandıracak bir içeriğe sahiptir. Yaratan, elçi dahi olsa hiç bir kula kendi nefsine, heva ve hevesine, bilgi-görgüsüne göre hükmetme yetkisi vermemiştir.
"İnsanlar (sapıklıkta ve şaşkınlıkta) tek bir ümmetti. Allah müjde vericiler ve uyarıp-korkutucular olarak nebiler gönderdi ve insanların anlaşmazlığa düştükleri şeyler konusunda aralarında hüküm vermek üzere beraberlerinde hak Kitab'lar indirdi. Ancak kendilerine kitab verilenler apaçık ayetler geldikten sonra birbirlerine karşı olan azgınlık ve kıskançlıkları yüzünden ihtilafa düştüler. Böylece Allah iman edenleri kendi izniyle (onların) üzerinde ihtilafa düştükleri hakka-gerçeğe ulaştırdı. Allah dilediğini doğru yola ulaştırır." - Bakara(2)-213
Demek ki nebiler, insanlar arasında, kafalarına göre değil, birilerinin istek ve arzularına göre değil, gizli vahiylere göre değil, indirilen kitaplara göre, onlardan anladıkları üzere hüküm veriyormuş.
Sünnetullah'ın gereği olan bu uygulamayı Allah böylece duyurmuşken, "Resulullah gayr-ı metluv vahiy (adı verilen, var olsa dahi hüküm içermeyen) vahiylere göre hüküm veriyordu" demek bu ayet ile çelişmekte ve bu yorum sahiplerini tövbeye davet etmektedir.
Comments